Nasıl yazar oldum

Her şey lise öğrencisi yeğenimin kompozisyon ödevlerini yapmamla başladı aslında. Yazdığım yazıları her seferinde beğeniyle dinledikten sonra “sende müthiş bir yetenek var, sakın ha yazmayı bırakma!” diyen bizim kızın edebiyat öğretmenine çok şey borçluyum sanırım.  Demek ki neymiş; merhametten her daim maraz değil, bazen de rahmet doğarmış.

Yaklaşık üç yıldır bir şeyler karalıyorum. Yazmakla, yaşama tutunmak arasındaki o ince çizgide gidip geliyorum. Kalemimi  milyon kez elimden almak isteyenlere inat, bırakmaya da niyetim yok. Kalem benim oksijen tüpüm, beşiğim, ninnim, antidepresanım hatta abartmak istiyorum; çoğu zaman herşeyim.

Dönem dönem şevkim kırılsa da kelimelerin ruhumda  çağlayan hızıyla aktığı zamanlara gözü kapalı teslim oluyorum. Bu tutkuyla nereye, daha ne kadar giderim bilemiyorum lakin tek bildiğim; umutsuz bir aşk için “sonu ne olacak” diye sorduklarında ve âşık kişinin “varsın sonsuz olsun bu aşk!” demesi kadar gözümü karartmış olmam.