Yan dairede oturan komşum, kitaplığındaki bilmem kaç ciltlik
Meydan Louresların yıllardır tozunu almaktan
bıkınca kitapların okulda öğrencilerimizin işine yarayabileceğini düşünmüş ve
tüm ciltleri çuvallara doldurup soluğu benim kapıda almış.
Derdini ifade ediş
şekline takıldım ben.
“ Olur ya bir gün internet denen şey yok olur, o zaman da
söz uçar yazı kalır öyle değil mi?”
Bu lafın üzerine birkaç dakika donuk gözlerle bakıştık.
Bu dünya halen dönüyorsa, bu kadar temiz kalpli
insanların yüzü suyu hürmetine dönüyordur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder