“Gerçek yolculuk eve yapılan yolculuktur” diyor tv’ deki dizinin fragmanında. Bundan üç beş yıl evvel bir arkadaşımla Mehmet Ali Alabora’nın “eve dönüş” filmini izlemeye gitmiştik. Filmde; hapishanede veya sorguda işkence gören insanların hayatlarından korkunç kesitler vardı. O gün çok huzursuz bir ruh halim vardı.
Hayatım muğlak, karanlık, biraz da gizemli bir tüneli andırıyordu o ara. Daha sonra bu işkenceleri bizzat yaşamış insanlar tanıdım. İnsan bilmediğinden daha çok korkar, bildiğine daha yakın olurmuş meğer. Neyse işte, evimi özledim özetle. Evim derken baba evi. Şimdilerde memlekete gittiğimde sadece ve sessizce önünden bir sokak kedisi gibi geçtiğim, içindeki insanların tanıdık ve sevecen olmadığı evimi. İçi hatıralarla dolu, annemim geceleri üzerimi örttüğü, beni sık sık bağrına bastığı evimi. Diğer evlerin hiç biri onun kadar sahici ve içten olmadı. Her tatil arefesi böyle. Kısmet.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder