Pazar günü, eve otogar dönüşü otobüste istif halindeyken adamın biri girdi içeri. Otobüs kartı yoktu belliki. Elindeki bozuk paraları göstererek zavallı gözlerle etrafına bakınıp duruyordu.
Bir insan evladı da kartını çıkarıp "buyur kardeşim" demedi. Merhamet marazı dayanamadım, uzattım elimdeki kartı. Sonra bana para vermeye kalktı.
"Olmaz yaa, ne münasebet, hayatta kabul edemem, mümkünü yok! dedim. Baktım adam pes edecek gibi değil, aldım parayı.
Tüm otobüs aramızda geçen muhabbeti izliyor tabi. Sonra adam bana minnet dolu gözlerle bakarken elimdeki bozuklukları saymaya başladım.
Adam kendine yer bulmak için etrafına bakınırken sesleniverdim:
"Bi dakka, iyi de bu para eksik!"
Adam şaşkın şaşkın "nasıl yaa!" deyince, otobüsteki herkes baktım bana bakıyor: Şaka şaka" dedim. İyi dedim. Otobüs yıkıldı, ben yıkıldım. Her eve dönüş bir tuhafım işte böyle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder