Yağmurun bile...

Sınıfça yağmurun deli gibi yağışını izliyoruz. Yağmur damlaları önce cama çarpıp narin bir gelin gibi  süzüle süzüle yerçekimine itaat ediyor. Bütün gelinler narindir gibi bir mantık aranmasın burada. Kazulet gibi gelinler gördüm ben. Kendimle ilgili yorum yapamayacağım çünkü gelinlik giymedim. Zaten de mundar.

Yağmur diyordum. Camdan süzülüşünü izlerken Yusuf, “Aaa cam ağlıyor, işte bu da gözyaşları, e ama gözleri yok bunun!” dedi. Çocukla deli aynıdır derdi annem. Haklıymış. 30 deliyle günde altı saat geçirirsen sende de akıl kalmaz. Kınamayalım.

Bu ara işler iyice sarpa sardı yine. Her şey karman çorman. Neyi nereye koyduğumu, kimi nereye koyacağımı bilemiyorum. Senaryoda mantık hatası var gibi.

Ben sporcunun zeki, çevik ve ahlaklısını severim demiş ya hani, akıllısını unutmuş. O da insan. Unutmuş işte. Bense unutmak istediklerimi bir türlü unutamıyorum. İnsan değilim ben.

Zeki, çevik ve ahlaklı olabilirim ama akıllı değilim. Hatta aptal sayılırım.

Bir insanı sevmek için zeki, çevik ve ahlaklı olması yetmez hem.

Bir insanı sevmek için zeki, çevik ve ahlaklı olması da gerekmez.

Cehennemin dibinden selam ve sevgiler.
Amin.