Yağ Yağmur yağ, içimize de yağ

Simsiyah saçları enseden başlayan örgüsüyle beline kadar iniyordu. Zeytin karası gözleri koyu esmer teninde nasıl da güzeldi.

Ellerini ceplerine sokmuş, okul bahçe duvarının kenarından tek başına yürüyordu. Yüzünde mutsuz bir ifade hâkimdi. Bildiğin mutsuzdu.

Büyüklerin mutsuzluğu ne kadar katlanılabilir ve çözümsüzse, çocuklarınki bunun aksine bir o kadar çözülebilir bir yapıya sahiptir. Tek yapmanız gereken onunla bakışlarınızı aynı seviyede eşitlemektir.

O an kafamın içi patlıcan ezmesi kıvamında olduğundan hadisenin akış sırasını pek hatırlamıyorum ama sanırım önce birkaç kız öğrenci ona doğru yaklaşıp “Kız! Bizimle ip atlar mısın?” diye seslendi.

Kendinden emin bir ses tonuyla, bir yandan elleri cebinde yürümeye devam ederken, sert yüz ifadesini bozmadan keskin bir “hayır” çıkmıştı ağzından.

Kızlar hiç ısrar etmedi. Işık hızıyla kendi dünyalarına dönerek ip atlamaya devam ettiler.

Bahçe nöbetim boyunca onları sessizce izlemek, bir Türk filminin en can alıcı sahnesine çakılıp kalmak gibiydi.

“Hey, küçük hanım!” diyerek yanıma çağırdım onu. Hiç itiraz etmeden seri adımlarla geldi.

-Neden yalnız dolaşıyorsun sen?

-Çünkü hiç arkadaşım yok.

“O halde acilen bir arkadaş bulmalıyız sana” dediğimde bir buket gül serpilmişti yüzüne.

Başını salladı.

-İçimden bir ses senin bu okula yeni geldiğini söylüyor.

Gülümsedi.

-Evet, yeni geldim.

Ellerini tutarak onunla konuşmaya devam ettim:

-     İçimdeki ses bir şey daha söylüyor bilmek ister misin?

Neşesi giderek artıyordu. Belli ki devam etmemi istiyordu.

-Hımmm. İçimdeki ses bu okula yeni geldiğin için henüz arkadaş bulamadığını, şayet birkaç oyun arkadaşı bulursan can sıkıntının geçeceğini söylüyor. Doğru mu?

- Doğru.

Daha fazla bir şey konuşmadan el ele tutuşarak az evvel ona birlikte ip atlamayı teklif eden çocukların yanına gittik.

-Kızlar, arkadaşınız okulumuza yeni gelmiş. Hadi ona ne kadar misafirperver olduğumuzu gösterelim, ne dersiniz?

Çocuklar ne demek istediğimi o an anladılar ve onu da aralarına alarak sıra ile ip atlamaya başladılar.

Sıra ona gelmişti nihayet. Tam atlarken ayakkabısı ayağından fırladı. Elindeki ipi yere bırakıp ayakkabısının peşinden koştu. Ayakkabıları ayağına oldukça büyük geldiğinden ökçelerine basıyor, zıplarken de çıkıyordu.

Ayakkabısının her an ayağından çıkacağı endişesiyle huzursuzdu. Ürkek ve gergin atlayışlar yaparken başarılı olamıyor,diğer çocukların şaşkın bakışları altında ezildikçe eziliyordu.

Onu bu eziyetten kurtarmak maksadıyla yanıma çağırdım. Bahçe duvarının hemen önündeki banklardan birine geçip oturduk.

-Adın ne senin? 

-Yağmur.

-Ne güzelmiş adın öyle. Tıpkı gözlerin gibi. Sana bir sır vereyim dinle bak. Benim gözlerim çok güzeldir, bunu herkes söyler ama gel gör ki senin gözlerin benimkilerden de güzelmiş. Çok kıskandım şimdi.

Beni dinlerken öyle odaklanmıştı ki, ağzımdan çıkan her kelimeyi ezber ediyordu sanki.

Cümlem bitince her ikimizde gülmeye başladık. Manasızca gülüyorduk. Çirkinleşinceye kadar güldüğümüzü hatırlıyorum. Üstadın dediği gibi ne kadar çirkin gülüyorsanız, o kadar mutlusunuz demektir. O kadar mutluyduk.

Sonra ikimiz de sustuk.

-Buraya nereden göç ettiniz?

-Van’dan geldik. Depremden sonra buraya taşındık.

-Baban ne iş yapar peki?

-Babam Kütahya’da inşaat işçisi. Yakında gelecekmiş, telefonda bana söyledi.

Oysaki ben ona babasının ne zaman döneceğini sormamıştım.

-Yağmur, evde başka ayakkabın var mı senin?

-Yok, bir tek bu var ama babam Kütahya’dan getirecekmiş, söz verdi. Babam hele bir gelsin, ayakkabı getirmese de üzülmem.

Yağmur babasının gelişine o kadar odaklanmıştı ki, ayağından sürekli çıkıp duran kenarları yırtılmış ayakkabı, adaletsiz dünya, güzel olan her şeye, bırak istekleri, ihtiyaçlara bile ancak parayla sahip olunabileceği umrunda bile değildi.

O an aklıma ayakkabılara servet harcayan hatta hiç unutmam evindeki kenefe bile çok pahalı bir markanın terliğini alarak, şu an ifade etmekte zorlandığım bir sıfatla andığım bir adamın her karşılaşmamızda “ayakkabı; bir insanın hayat kalitesini gösterir. Mühim meseledir.” sözleri kulağımdan içeri kaçan bir sivrisinek gibi beynimim bütün odalarında vızırdıyordu.

-Kaç numara ayakkabı giyiyorsun sen Yağmur?

-27

Senden birkaç yaş büyük kızlarım var benim. Küçüldüğü için artık onlara olmayan çok cici ayakkabıları ve elbiseleri var onların. Hepsini sana getirebilirim kabul edersen. İstersen onları çevrende bunlara ihtiyacı olan kişilere dağıtabilirsin.

-Sahiden mi? Çok isterim.

Mutluluğu gözlerinden fışkırıyordu.

Yağmur’un yaşlarında falan olmalıyım. Biz yaşlarda kızları olan varlıklı bir akrabamız vardı. Annemle çantalar dolusu kıyafet göndermişti birkaç kez.


Birgün annem çantaları odanın ortasına döktüğünde kendimi giysilerin arasına gömdüğümü hatırlıyorum. Kıyafetler rengarenk ve daha evvel hiç görmediğim modellerdeydi. Hepsi birbirinden güzel ve yeniydi. Birini giyip birini çıkarıyor, bir yandan da giydiklerimin üstüme yakışıp yakışmadığını soruyordum anneme.


Bu kadar güzel şeyleri insan nasıl kıyar da bir başkasına hiç düşünmeden verirdi çocuk aklım almıyordu.

Sonra ablam geldi eve. Salonun ortasına döküp saçtığım giysileri görünce meseleyi anlamış, küplere binmişti. Ne var ne yok kucaklayıp mahalle çöplüğüne bir hışımla atmıştı.


“Bu eve başkalarının eskileri girmeyecek” diye bas bas bağırıyordu. Annemin neden ağladığını anlamadığım gibi, ablamın neden bu kadar çok sinirlendiğini de anlayamıyordum.

Eski kıyafetler içindeyken kendimi daha huzurlu hissetmem tesadüf olmamalı. Yeni şeyler giydiğimde ağular sarar her yerimi.

Ne alırsam alayım, ne giyersem giyeyim; o gün annemin eve getirdiği, ablamınsa hiç acımadan çöpe attığı kıyafetlerin yerini tutmayacağından eminim.